Το πρόγραμμα φέτος (2008) είχε δύο εκδρομές αλλά λόγο υποχρεώσεων αρκεστήκαμε μόνο στα Παράλια. Η διαδρομή είχε ως εξής: ξεκίνημα από Ξινό-Νερό (Εγνατία μέσω Κοζάνης), Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Αλεξανδρούπολη, (σύνορα Κήπων), Καλλίπολη, Τσανάκαλε (Τροία), Αϊβαλή, Σμύρνη (Έφεσος), Μαρμαρίς, και από εκεί θα έπρεπε να περάσουμε απέναντι στη Ρόδο( αυτό δεν έγινε ποτέ) και επειδή όλα τα ταξίδια έχουν απρόοπτα (όταν δεν ρωτάς) δείτε τι έγινε…
Ας τα πάρουμε από την αρχή: το ρολόι δείχνει 03:00πμ. ξημερώματα Τρίτης μήνας Αύγουστος, ο Μίδας( Varadero mk1) είναι φορτωμένος, εμείς εκτός προγράμματος κατά 2 ημέρες και μέσω Εγνατίας φτάνουμε Θεσσαλονίκη. Καφές με μπουγάτσα και το μυαλό μας στα κρυφά σκέφτεται τι μας περιμένει. Η Ντίνα (η σύντροφός μου) είναι πιο αγχωμένη αλλά δεν το δείχνει, ξέρει ότι υπάρχει εμπειρία από ταξίδια αλλά η προκατάληψη και το άγνωστο πάντα σε κάνουν κάπως. Επόμενη προγραμματισμένη στάση στην Καβάλα και ο Μίδας μας ταξιδεύει άνετα πάνω στην Εγνατία. Η Καβάλα κοιμισμένη και ΄μεις με έναν φραπέ στα δύο προσπαθούμε να διώξουμε λίγη νύστα από πάνω μας. Σκεφτόμαστε ότι πρέπει να περάσουμε νωρίς τα σύνορα και έτσι η Αλεξανδρούπολη βγαίνει από το καρνέ των στάσεων αφού στο ταξίδι της Κωνσταντινούπολης παλιότερα είχαμε διανυκτερεύσει εκεί.
Τελωνείο Ελλάδας χαιρετάμε τους αστυνομικούς που μας επιστρέφουν τις ταυτότητες και πέρασμα του Έβρου με τα φανταράκια να μας χαμογελούν και με τα χαρτιά στα χέρια μπαίνουμε Τουρκία. Ο έλεγχος κλασικός αλλά τα σχόλια ενός Τούρκου φορτηγατζή προς την Ντίνα καθόλου κολακευτικός μόλις γύρισα την πλάτη μου, το παραβλέψαμε και πιάνουμε κουβέντα με έναν Άγγλο που ταξιδεύει με KTM 1000. Βρισκόταν 1,5μήνα στο δρόμο και πήγαινε Κων/πολη. Η μεγάλη ευθεία μετά τα σύνορα μας υποδέχεται στην Τουρκία και μπροστά μας, το ταξίδι είναι όλο δικό μας. Στάση για καύσιμα και το πρώτο σοκ, αμόλυβδη 1,95ευρώ, τρελάθηκα, αλλά δεν πτοούμαστε και συνεχίζουμε για Καλλίπολη- Τσανάκαλε.
Ο καιρός μας δείχνει της διαθέσεις του με το θερμόμετρο του Μίδα να δείχνει 38οC και ΄μεις στο λόφο πάνω από την Καλλίπολη να γευματίζουμε με ένα αεράκι φανταστικό. Η διαδρομή προς το πορθμείο για Τσανάκαλε είναι το κάτι άλλο. Η Ντίνα βλέποντας τόσα χλμ. παραλίας με εξοχικά αποθανατίζει με την ψηφιακή όμορφες φώτο, όλη η διαδρομή θυμίζει Ελλάδα, το σχολιάζουμε με την ενδοεπικοινωνία μας αλλά η Ντίνα κάθετη, η Ελλάδα είναι πιο όμορφη.
Πορθμείο, και το πέρασμα απέναντι 15λεπτά όλη η διαδικασία. Το Τσανάκαλε μας υποδέχεται με ένα κεντρικό δρόμο όλο φοινικόδεντρα, πολυκοσμία τα μαγαζιά αλυσίδα, με αρκετά πράγματα στα πεζοδρόμια. Το ξενοδοχείο μας, μετά από λίγο ψάξιμο στο κέντρο με τιμή 45ευρώ με πρωινό, απέναντι από την μεγάλη πλατεία που φιλοξενεί φεστιβάλ της Αρχαίας Τροίας. Λίγη ξεκούραση, μετά από (600+χλμ.) χρειάζεται και μετά περιήγηση στην πανέμορφη πόλη. Ο Δούρειος Ίππος πουλάει πολύ, αμέτρητα λεωφορεία με λογότυπο TRUVA μπαινοβγαίνουν στην πόλη. Στην παραλία τους ένας τεράστιος Δούρειος είναι σημείο κατατεθέν για φωτογραφίες και ΄μεις δεν χάσαμε την ευκαιρία.
Το επόμενο πρωί φόρτωμα και πρώτη στάση στην Αρχαία Τροία, με εισιτήριο που πρέπει να πληρωθεί με τούρκικη λίρα και κοστίζει 18ευρώ(2άτομα). Ανταλλαγή χρημάτων και ωραίο φραπέ στο μαγαζάκι με τα σουβενίρ πριν την είσοδο στο χώρο.
Ο αρχαιολογικός χώρος λάμπει από καθαριότητα (σε όλο το ταξίδι δεν συναντήσαμε σκουπίδια πουθενά, οι δρόμοι τους είναι πεντακάθαροι) και υπάρχει επιτήρηση αυστηρή. Με λόγια δεν περιγράφεται ο χώρος αλλά ούτε και τα συναισθήματά μας, θα προσπαθήσω να ανεβάσω βιντεάκι.
Με θερμοκρασία σταθερά 39+οC συνεχίζουμε για το Αϊβαλή που έχουμε προγραμματίσει να σταματήσουμε για φαγητό και ξεκούραση. Το κέντρο τους όμορφο και παντού υπάρχουν αστυνομικοί, που επιτηρούν διακριτικά και είναι ευγενέστατοι. Με τα φαγητά τους δεν είχαμε κανένα πρόβλημα και για την μοτοσυκλέτα δεν αγχωθήκαμε ούτε για μια στιγμή σε όλο το ταξίδι. Όμορφες παραλίες με πολύ κόσμο να παραθερίζει, καινούργια ξενοδοχεία, καλό σέρβις, γενικά μια ατμόσφαιρα που προτρέπει να μείνεις κι άλλο.
Ο Μίδας όμως ξανά στην εθνική οδό και κατεύθυνση για Σμύρνη. Γραφική διαδρομή έχοντας δεξιά μας απέραντα χλμ. παραλιών και μια ζέστη, σκέτη ΚΟΛΑΣΗ, το θερμόμετρο δείχνει σταθερά 42οC και κάθε τόσο σταματάμε για να δροσιστούμε.
Επιτέλους φτάνουμε Σμύρνη και το μυαλό μας σκέφτεται ξενοδοχείο και μπάνιο… αλλά… Σμύρνη, πόλη 8 εκατομμυρίων ανθρώπων !!!! αυτό άλλο να το λες και άλλο να το βλέπεις μπροστά σου, χαμός από κόμβους, χαμός από πινακίδες, και ΄μεις στην άκρη του δρόμου στην σκιά κάποιων δέντρων με τσιγάρο, χάρτες, τον πλοηγό σε λειτουργία (μέχρι τότε δεν χρειάστηκε πουθενά..) να προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη !!!!
Ξενοδοχεία είχαμε τσεκάρει από το Ιντερνέτ αλλά πώς πας; Ένα ζευγαράκι περνάει από δίπλα μας και αρπάζω την ευκαιρία, please, do you can help me…? τα παιδιά πρόθυμα δε, αλλά από Αγγλικά τίποτα… ούτε λέξη, τώρα; τη λύση την έδωσαν μόνοι τους παίρνοντας το φίλο τους που μιλάει Αγγλικά… κουφάθηκα…(η Ντίνα έμεινε να κοιτάει, και αυτή από Αγγλικά, γιοκ)… να μιλάς με Τούρκο, Αγγλικά με το τηλέφωνο και να προσπαθεί να σου εξηγήσει για μια πόλη που δεν την ξέρουν ούτε οι ταξιτζήδες της. Είμαστε λοιπόν μετά από 30΄λεπτά στον μεγάλο παραλιακό δρόμο και όλα είναι τέλεια. Σε αυτή την παραλία έγιναν όλα αυτά που διαβάσαμε, τόση ιστορία και ΄μεις εκεί με το Μίδα στο ρελαντί και όλες αυτές οι εικόνες μπροστά μας, η μία μετά την άλλη.
Στο ξενοδοχείο πλέον, έχουμε μπροστά μας τον παραλιακό δρόμο και τα λέμε στην είσοδο με τρεις μοτοσικλετιστές από την Ιταλία, το πέρασμά τους από Ελλάδα τους έφερε στη Σμύρνη και συνέχιζαν προς Άγκυρα. Οι τιμές εδώ 65ευρώ το δίκλινο αλλά χαλάλι τους, είπαμε, είμαστε μέσα στην ιστορία. Το βράδυ δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, όλα είναι στα πόδια μας. Η τεράστια προβλήτα έχει ότι μπορεί να ζητήσει κάποιος στη βραδινή του έξοδο και αρκετές θαλαμηγούς με Ελληνικές Σημαίες που απολαμβάνουν άλλα γούστα, οι πτωχοί ιδιοκτήτες τους…!!!
Φαγητό δίπλα στο κύμα και σχόλια για περαστικούς, καταστάσεις, κάναν την ώρα να περάσει ευχάριστα, το κορμί όμως, χρειάζεται ξεκούραση. Το πρωινό (08:00πμ.) στη βεράντα του ξενοδοχείου με την πόλη μπροστά μας να ξυπνά, συμπλήρωνε το πάζλ, ο δρόμος όμως μας περίμενε.
Η έξοδος από την Σμύρνη γίνεται χαλαρά, προσπαθούμε να χορτάσουμε αυτή την τεράστια πόλη, αλλά μάταια, είναι απίστευτα ΤΕΡΑΣΤΙΑ! Ο δρόμος τώρα περνάει δίπλα από τις παράγκες πάνω στους λόφους και αυτό που μας έρχεται στο μυαλό είναι μία λέξη, φτώχεια, τόσος κόσμος στριμωγμένος, πού χωράνε;
Προγραμματισμένη στάση η Αρχαία Έφεσος, Ταξιδεύουμε σε τέσσερις λωρίδες. κυκλοφορίας με καλό τάπητα. Η στάση σε μεγάλο travel stop μετά από 1 ½ ώρα μας φέρνει μπροστά στο self service να προσπαθούμε να παραγγείλουμε καφέ φραπέ, νοηματική, Αγγλικά, όλα επιστρατεύονται, τίποτα. Η συνταγή από δω και πέρα γνωστή, αγοράζουμε νερό κρύο, παίρνουμε δύο ποτήρια άδεια, βγάζουμε τα σύνεργα, έτοιμος ο φραπές. Όλοι κοιτούσαν να δουν τι κάνουμε, σημείωση: (παγάκια δεν θα βρείτε σχεδόν πουθενά και καλό θα είναι να τα αποφεύγετε).
Έφεσος, ανακαλύφθηκαν το 1961 τα υπολείμματα ενός μυκηναϊκού τάφου στην είσοδο της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου(Θεολόγου), που αναγνωρίζονται σαν τα πιο παλιά ευρήματα στην περιοχή. Το 1992 διεξήχθησαν ανασκαφές στο μέρος Τσουκούριτσι, 500μέτρα ανατολικά από τη πύλη Μαγνησίας στην Έφεσο, από τους εμπειρογνώμονες του Μουσείου της περιοχής, όπου ανακαλύφθηκε ένας τύμβος που χρονολογείται από το 5 χιλιάδες π.χ..
Η Ιστορία της περιοχής είναι τεράστια και γι΄ αυτό αναφέρω επιγραμματικά ορισμένα στοιχεία:
· Η κεφαλή του Λυσίμαχου 3ος αι. – Ο Ερμής 1ος μΧ. αι.
· Δημόσια αγορά
· Ωδείων (Βουλευτήριον)
· Πρυτανείων
· Ναός του Δομιτιανού
· Οδός των Κουρήτων – Πύλη των Ηρακλειδών
· Λουτρά της Σχολάστικα – Λετρίνες της πόλης
· Ναός του Ανδριανού 2ος μΧ αι.
· Βιβλιοθήκη του Κέλσου 2ος μΧ αι.
· Αγορά και στοά του Νέρωνα 1ος μΧ αι. – Μεγάλο θέατρο
Να αναφέρω ένα χαρακτηριστικό της περιοχής, η είσοδος γίνεται ανατολικά και υπάρχουν 2 έξοδοι δυτικά και βόρεια σε απόσταση 3-5χμ αντίστοιχα.
Το πλάνο λοιπόν από ΄δώ και πέρα ήταν να μείνουμε στη γύρω περιοχή για εξερεύνηση και να φτάσουμε την Παρασκευή στο Μαρμαρίς, από όπου θα παίρναμε το Φέρυ για Ρόδο. Επιλέξαμε να συνεχίσουμε, να πάμε Μαρμαρίς και να αξιοποιήσουμε τον χρόνο μας εκεί(αποδείχθηκε σωστό γιατί η μοίρα μας παίζει πολλά παιχνίδια).
Η υψηλή θερμοκρασία μας συντροφεύει σε όλοι την διαδρομή και οι στάσεις μας είναι μόνο για καύσιμα. 150χμ πριν το Μαρμαρίς η διαδρομή γίνεται γραφική καθώς πρέπει να διασχίσουμε έναν ορεινό όγκο που θα μας οδηγήσει στη θάλασσα (τώρα την σκεφτόμαστε πιο πολύ, ξενοδοχείο, μαγιό και μπάνιο δίπλα στους φοίνικες). Ο δρόμος τώρα θέλει προσοχή, ο τάπητας είναι χάλια και υπάρχει αρκετή κίνηση.
Η είσοδος στην πόλη είναι… φανταστική, φοίνικες παντού, εδώ κυριαρχεί το λευκό, ο Μίδας στο ρελαντί μας βάζει μέσα στην πόλη καμαρώνοντας και αυτός. Παραλία μπροστά μας, στρίβουμε δεξιά και νάτο το hotel, παρκάρουμε μπροστά στη θάλασσα, κατεβαίνουνε και το πρώτο χαμόγελο στη ρεσεψιόν, δωμάτιο 45ευρώ με πρωινό. Ξεφορτώνουμε όλο χαρά και παραγγέλνομαι καφέ. Τα μπαγκάζια μπροστά μας και η νεαρή τουρκάλα πρόθυμα απαντά στις ερωτήσεις μας.
…τι ώρα έχει αύριο Φέρυ για Ρόδο;
Φέρυ για Ρόδο ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΥΡΙΟ, είχε σήμερα το πρωί 09:30. Το επόμενο είναι την άλλη Πέμπτη.
...παγώσαμε, απλά κοιταχτήκαμε...
ο τούρκικος καφές που είχαμε παραγγείλει έγινε καφές της παρηγοριάς, η Ντίνα γυρίζει και μου λέει ¨...εγώ πίσω από τον ίδιο δρόμο, δεν επιστρέφω.¨
{ το να είσαι απέναντι από Ελλάδα και να σου λένε, δεν μπορείς να περάσεις, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν το είχα φανταστεί . Κανείς από όσους είχα μιλήσει δεν μου είχε πει ότι υπάρχει μόνο ένα καράβι την εβδομάδα που μεταφέρει αυτοκίνητα και μηχανές }.
Για καλή μας τύχη δίπλα στο ξενοδοχείο υπήρχε ταξιδιωτικό γραφείο. Ο υπεύθυνος του γραφείου αφού έκανε αρκετά τηλεφωνήματα, βρήκε δρομολόγιο καραβιού από το Μπόντρουμ την επομένη 9:00 το πρωί. Το γραφείο που βρήκε ήταν άλλης εταιρίας και υπήρχε πρόβλημα με την κράτηση (δεν μπορούσε να γίνει on-line), έπρεπε να πάμε εκεί. Η απόσταση μεταξύ των δύο πόλεων 300χλμ. περίπου και αποφασίζουμε να ταξιδέψουμε χαράματα. Αφού ξεκουραστήκαμε στο ξενοδοχείο το βραδάκι περιπλανηθήκαμε στην πόλη, ωραία ατμόσφαιρα, κοσμοπολίτικο περιβάλλον. Τουρίστες απ΄ όλο τον κόσμο, εστιατόρια για όλα τα βαλάντια και μια αγορά να ασφυκτιά μέχρι αργά το βράδυ.
Ξυπνητήρι και 3:00 τα χαράματα ο Μίδας μας περιμένει στην είσοδο να τον φορτώσουμε για μια ακόμα φορά. Βγαίνουμε αργά από την πόλη που δεν χορτάσαμε, υπό άλλες συνθήκες μια βδομάδα διακοπές εκεί δεν θα μας χαλούσε καθόλου. Ο δρόμος γνωστός αλλά το σκοτάδι τα αλλάζει όλα. Κινούμαστε πολύ προσεκτικά και 4:30 βρισκόμαστε κάπου στη μέση της διαδρομής να πίνουμε καφέ. Ο πιτσιρικάς Τούρκος που έχει βάρδια στο καφενείο λαγοκοιμάται μπροστά μας, ένα ταξί δίπλα μας αλλάζει οδηγό και εμείς χαλαροί πίνουμε τον τούρκικο καφέ. Χαλαρά διανύουμε και τα υπόλοιπα χιλιόμετρα φτάνοντας χαράματα και κάτι στο Μπόντρουμ. Η θέα που αντικρίζουμε από την κορυφή του λόφου είναι μαγευτική, τα φώτα της πόλης ακόμα αναμμένα και ο ήλιος που πάει να ανατείλει κοκκινίζει τα ολόλευκα σπίτια. Μια μεγάλη ευθεία με τεράστιους φοίνικες μας βάζει στην πόλη και στα δεξιά μας το Αρχαίο Θέατρο μας καλωσορίζει. Οι άδειοι δρόμοι μας προδιαθέτουν να τριγυρίσουμε την πόλη. Βρίσκουμε το τελωνείο κρυμμένο στην κυριολεξία στα αριστερά του λιμανιού αφού πρώτα οι ταμπέλες μας είχαν οδηγήσει εκτός πόλης στο νέο χώρο που έχουν ετοιμάσει για να φιλοξενήσει το νέο τους τελωνείο.
Στην προβλήτα πλέον σε κλασσικό καφενέ απολαμβάνουμε καφεδάκι παρέα με κλασικούς θαμώνες και νοιώθουμε ότι όλοι αυτή η αλλαγή του προγράμματος ήταν «κισμέτ» , κάποιος άλλος αποφάσισε ότι όλο αυτό έπρεπε να το ζήσουμε. Καθώς οι ώρα περνάει εμείς επενδύουμε σε αγορές στα καταστήματα με τα αφορολόγητα και ταυτόχρονα θεωρούμε βίζες και κάρτες επιβίβασης (όλοι μαζί, τελωνειακοί, ταξιδιωτικοί πράκτορες, πωλητές, ταξιδιώτες μια οικογένεια σε πενήντα μέτρα προβλήτα- τελωνείο).
Το ταξίδι για απέναντι σύντομο και τώρα πλέον αρχίζουμε να νοιώθουμε τύψεις που χάνουμε τον γάμο της εξαδέλφης μου στη Ρόδο. Ναι, όλα το ταξίδι είχε προγραμματιστεί για να είμαστε 16 Αυγούστου στη Ρόδο για να παραβρεθούμε στο γάμο της. Οι πληροφορίες που είχαμε πάρει μας έλεγαν ότι υπάρχει καράβι μόνο για Αθήνα σε δύο μέρες, για Ρόδο τίποτα. Δεν μας χαλάει, στην Κω έχουμε σπίτι και λέμε ότι είναι ευκαιρία να γνωρίσουμε το νησί. Μας χαλάει όμως που μας περίμεναν στη Ρόδο, όχι μόνο για τον γάμο άλλα μας περίμεναν και στην Courier τα ρούχα που είχα στείλει πριν μια εβδομάδα εκεί (τα είχα στείλει για να απαλλαγώ από έξτρα φορτίο), εδώ γελάμε….. !!!
Στο τελωνείο της Κω μετά από 1ώρα και κάτι, προσπαθώ να βοηθήσω κάτι φίλους Ιταλούς μοτοσικλετιστές να καταλάβουν την διαδικασία που μας θέλει να περνάμε έλεγχο χωρίς τις μηχανές. Βγαίνουμε από το χώρο και καθόμαστε στα κάγκελα περιμένοντας να έρθουν οι τελωνειακοί για να παραλάβουμε τις μηχανές όταν ακούω την Ντίνα να με ρωτά για ένα καράβι που φορτώνει απέναντί μας, ‘’…αυτό το πλοίο γράφει Ρόδο στον καταπέλτη…’’ χωρίς να χάσει χρόνο διασχίζει το λιμάνι και φτάνει στο εκδοτήριο του πλοίου. Την βλέπω να έρχεται τρέχοντας και να φωνάζει, ‘’…σε δύο λεπτά φεύγει για Ρόδο, τρέχα, τρέχα…’’ πού να τρέξω χωρίς μηχανή; Χαμός σας λέω, ένας μικρός χαμός να βρούμε τελωνειακό να πάρω την μηχανή.
Η Ντίνα να τρέχει για εισιτήρια για να κρατήσει το πλοίο και εγώ με τον τελωνειακό και τους Ιταλούς από πίσω να παραλάβω την μηχανή.
Τελικά όλα καλά, είμαστε μέσα, κατεύθυνση για Ρόδο και ξανασκεφτόμαστε το «κισμέ» που λέγαμε…. Η τύχη ήταν μαζί μας, πείτε το όπως θέλετε… Θα ήταν η τρίτη φορά που δεν θα κατάφερνε η Ντίνα να πάει στη Ρόδο, το νησί που εγώ, έχω επισκεφθεί αρκετές φορές.
Το υπόλοιπο ταξίδι εξελίχθηκε ευχάριστα, συναντήσαμε αγαπημένα πρόσωπα και επιστρέψαμε μετά από τέσσερις μέρες στη Φλώρινα.
Ξυπνητήρι και 3:00 τα χαράματα ο Μίδας μας περιμένει στην είσοδο να τον φορτώσουμε για μια ακόμα φορά. Βγαίνουμε αργά από την πόλη που δεν χορτάσαμε, υπό άλλες συνθήκες μια βδομάδα διακοπές εκεί δεν θα μας χαλούσε καθόλου. Ο δρόμος γνωστός αλλά το σκοτάδι τα αλλάζει όλα. Κινούμαστε πολύ προσεκτικά και 4:30 βρισκόμαστε κάπου στη μέση της διαδρομής να πίνουμε καφέ. Ο πιτσιρικάς Τούρκος που έχει βάρδια στο καφενείο λαγοκοιμάται μπροστά μας, ένα ταξί δίπλα μας αλλάζει οδηγό και εμείς χαλαροί πίνουμε τον τούρκικο καφέ. Χαλαρά διανύουμε και τα υπόλοιπα χιλιόμετρα φτάνοντας χαράματα και κάτι στο Μπόντρουμ. Η θέα που αντικρίζουμε από την κορυφή του λόφου είναι μαγευτική, τα φώτα της πόλης ακόμα αναμμένα και ο ήλιος που πάει να ανατείλει κοκκινίζει τα ολόλευκα σπίτια. Μια μεγάλη ευθεία με τεράστιους φοίνικες μας βάζει στην πόλη και στα δεξιά μας το Αρχαίο Θέατρο μας καλωσορίζει. Οι άδειοι δρόμοι μας προδιαθέτουν να τριγυρίσουμε την πόλη. Βρίσκουμε το τελωνείο κρυμμένο στην κυριολεξία στα αριστερά του λιμανιού αφού πρώτα οι ταμπέλες μας είχαν οδηγήσει εκτός πόλης στο νέο χώρο που έχουν ετοιμάσει για να φιλοξενήσει το νέο τους τελωνείο.
Στην προβλήτα πλέον σε κλασσικό καφενέ απολαμβάνουμε καφεδάκι παρέα με κλασικούς θαμώνες και νοιώθουμε ότι όλοι αυτή η αλλαγή του προγράμματος ήταν «κισμέτ» , κάποιος άλλος αποφάσισε ότι όλο αυτό έπρεπε να το ζήσουμε. Καθώς οι ώρα περνάει εμείς επενδύουμε σε αγορές στα καταστήματα με τα αφορολόγητα και ταυτόχρονα θεωρούμε βίζες και κάρτες επιβίβασης (όλοι μαζί, τελωνειακοί, ταξιδιωτικοί πράκτορες, πωλητές, ταξιδιώτες μια οικογένεια σε πενήντα μέτρα προβλήτα- τελωνείο).
Το ταξίδι για απέναντι σύντομο και τώρα πλέον αρχίζουμε να νοιώθουμε τύψεις που χάνουμε τον γάμο της εξαδέλφης μου στη Ρόδο. Ναι, όλα το ταξίδι είχε προγραμματιστεί για να είμαστε 16 Αυγούστου στη Ρόδο για να παραβρεθούμε στο γάμο της. Οι πληροφορίες που είχαμε πάρει μας έλεγαν ότι υπάρχει καράβι μόνο για Αθήνα σε δύο μέρες, για Ρόδο τίποτα. Δεν μας χαλάει, στην Κω έχουμε σπίτι και λέμε ότι είναι ευκαιρία να γνωρίσουμε το νησί. Μας χαλάει όμως που μας περίμεναν στη Ρόδο, όχι μόνο για τον γάμο άλλα μας περίμεναν και στην Courier τα ρούχα που είχα στείλει πριν μια εβδομάδα εκεί (τα είχα στείλει για να απαλλαγώ από έξτρα φορτίο), εδώ γελάμε….. !!!
Στο τελωνείο της Κω μετά από 1ώρα και κάτι, προσπαθώ να βοηθήσω κάτι φίλους Ιταλούς μοτοσικλετιστές να καταλάβουν την διαδικασία που μας θέλει να περνάμε έλεγχο χωρίς τις μηχανές. Βγαίνουμε από το χώρο και καθόμαστε στα κάγκελα περιμένοντας να έρθουν οι τελωνειακοί για να παραλάβουμε τις μηχανές όταν ακούω την Ντίνα να με ρωτά για ένα καράβι που φορτώνει απέναντί μας, ‘’…αυτό το πλοίο γράφει Ρόδο στον καταπέλτη…’’ χωρίς να χάσει χρόνο διασχίζει το λιμάνι και φτάνει στο εκδοτήριο του πλοίου. Την βλέπω να έρχεται τρέχοντας και να φωνάζει, ‘’…σε δύο λεπτά φεύγει για Ρόδο, τρέχα, τρέχα…’’ πού να τρέξω χωρίς μηχανή; Χαμός σας λέω, ένας μικρός χαμός να βρούμε τελωνειακό να πάρω την μηχανή.
Η Ντίνα να τρέχει για εισιτήρια για να κρατήσει το πλοίο και εγώ με τον τελωνειακό και τους Ιταλούς από πίσω να παραλάβω την μηχανή.
Τελικά όλα καλά, είμαστε μέσα, κατεύθυνση για Ρόδο και ξανασκεφτόμαστε το «κισμέ» που λέγαμε…. Η τύχη ήταν μαζί μας, πείτε το όπως θέλετε… Θα ήταν η τρίτη φορά που δεν θα κατάφερνε η Ντίνα να πάει στη Ρόδο, το νησί που εγώ, έχω επισκεφθεί αρκετές φορές.
Το υπόλοιπο ταξίδι εξελίχθηκε ευχάριστα, συναντήσαμε αγαπημένα πρόσωπα και επιστρέψαμε μετά από τέσσερις μέρες στη Φλώρινα.
Υ.Γ. Μαζί με αυτό το κείμενο έχω ετοιμάσει και ένα βίντεο 1ώρας με τις καλύτερες στιγμές του ταξιδιού, το έχω αφιερώσει στα παιδιά μας. Προσεχώς ελπίζω να βρω τρόπο να το αναρτήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου