Ξαφνικά νιώθεις την αδρεναλίνη να φτάνει στα ουράνια, νιώθεις ελεύθερος και δεν ξέρεις γιατί, σκέφτεσαι αλλά δεν καταλήγεις πουθενά.
Δεν κατανοείς πώς αδρεναλίνη κι ελευθερία πάνε μαζί, συνεχίζεις…
Από παλιά όλοι ΄ξέραν ότι είναι το μεγάλο σου καμάρι, ότι όταν είσαι με εκείνη νιώθεις ένα συναίσθημα αλλόκοτο, νιώθεις ένα μαζί της και η λαχτάρα σου κάθε φορά σε κάνει να την βλέπεις όλο και πιο όμορφη, μπερδεμένες σκέψεις, δεν θέλεις να τις ταξινομήσεις και ξανασυνεχίζεις…
Κάποιες φορές ο φόβος της στροφής κάνει το χέρι σου να ιδρώνει και τα δάκρυα στα μάτια σου δεν ξέρεις αν είναι χαρά, θλίψη, άγχος, για την διαδρομή, για το ταξίδι, για το άγνωστο, για αυτό που μόνο τα δικά σου μάτια θα δουν.
Προσπαθείς να ακούσεις τους άλλους γύρω σου, μάταια, μόνο ένα ήχο γνωρίζεις, τον ήχο του είμαι εδώ, εγώ και εκείνη.
Το κρύο, η ζέστη δεν σε έχει αποτρέψει ποτέ από το δρόμο, αυτό το δρόμο που μόνο εσύ και αυτή μπορείτε να χαράξετε.
Κάθε φορά που επιστρέφεις είσαι ήρεμος, το μυαλό σου όμως ανήσυχο, έτοιμο να ξαναπετάξει, θέλει να ξέρει πότε θα ξαναβρεθεί στο δρόμο, σε αυτό το δρόμο που σε έριξε, πόνεσες, την πλήγωσες αλλά ποτέ δεν της έριξες ευθύνες.
Εσύ είσαι αυτός που την οδήγησες εκεί…
ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑ ΣΟΥ
Όταν το διάβασα στους συναδέλφους στην δουλειά (έχουμε και ίντερνετ, έτσι;) μου είπαν:"..σκάσε μας καύλωσες!". Πιστεύω ότι όσα έγραψες είναι αληθινά και αγγίζουν πραγματικά, όσους έχουν αυτή την υγειή και ιδιαίτερη σχέση με τη μηχανή τους και την απολαμβάνουν με κάθε ευκαιρία που έχουν. Η ευκαιρία αυτή δεν τους παρουσιάζεται, αλλά τη δημιουργούν οι ίδιοι μόνοι τους!
ΑπάντησηΔιαγραφή