Είναι μια από εκείνες τις μέρες που όλα σου φταίνε και που δύσκολα θα βρεις απαντήσεις στα διάφορα ερωτήματα.
Κανείς δεν σε θυμάται, ίσως γιατί δεν φτάνεις τις ιδεολογίες του και κανείς δεν θα προσπαθήσει να σου γεμίσει το κενό που νιώθεις ούτε με ένα τηλέφωνο, έτσι για τα μάτια ή για τα αυτιά, όπως επιθυμείτε!
Καλή μέρα, εσύ χάλια και ο ορεινός όγκος προς δυτικά με πολύ λίγα σύννεφα που σου γνέφουν να πας εκεί να τα πείτε. Δεν ξέρεις αν θες κουβέντα σήμερα αλλά θα το ρισκάρεις.
Βάζοντας τα ρούχα ξανασκέφτεσαι αν θα λειτουργήσεις στο δύσκολο δρόμο αλλά για μια ακόμα φορά δεν αποφασίζεις εσύ, έτσι σου βγαίνει και εσύ απλά υπακούς. Υπακούς ένα κάλεσμα που δεν έχει όνομα, δεν έχει καμιά σημασία απλά σε καλεί.
Το κομμάτι προς Φλώρινα γνωστό, η συνέχεια σε ανεβάζει μέσα στο δάσος δρυός που εναλλάσσεται με την οξιά η οποία βαρέθηκε το καλοκαίρι και θέλει σιγά σιγά να πετάξει τα ρούχα που φορά και να αφήσει τη γύμνια να αναδείξει το μακρύ καλλίγραμμο κορμί της.
Θα το κάνει με μεγάλο ταπεραμέντο και θα αλλάξει πολλά μαγευτικά χρώματα, εγώ την έχω ξαναδεί να το κάνει, άλλα κάθε φορά με μαγεύει και πιο πολύ.
Μετά τον αυχένα της Βίγλας το κατηφορικό κομμάτι θέλει να σε κρατήσει λίγο παραπάνω. Κάθε φορά με προσπερνάς γρήγορα σου φωνάζει, και εσύ από ντροπή αυτή τη φορά θα ελαττώσεις ταχύτητα, θα δεχτείς να κοιτάξεις ξανά και ξανά τις στροφές που σου αποκαλύπτουν νέα χρώματα νέες μυρωδιές νέα σημάδια στην άσφαλτο.
Κάποια στιγμή καθώς βλέπω τις λίμνες μπροστά μου. Με ευχαριστούν για την επίσκεψη και μου υπόσχονται ότι θα με ανταμείψουν για τη βόλτα μου αυτή.
Πρώτη μικρή επίσκεψη στο χωριό Μικρολίμνη. Δίπλα στο δρόμο ο ναός και πιο δίπλα ο καφενές που περιμένει τους επισκέπτες να κάτσουν στο κιόσκι του.
Το δικό μου πρόγραμμα όμως με φέρνει μπροστά στη πλωτή γέφυρα του Αγ. Αχίλλειου Έχω χρόνια να φτάσω εδώ. Μικρές καλημέρες με τους περαστικούς και να ΄μαι πάνω στη γέφυρα να προσπαθώ να αποτυπώσω στο φακό μου το τοπίο.
Τα βήματα μου αργά μα φέρνουν μπροστά από τα χαλάσματα του ναού και η σκιά της μουριάς δέχεται τον επισκέπτη να μείνει να πάρει λίγο από το οξυγόνο της.
Οι εικόνες πολλές και η σκέψη μου αρχίζει να χάνεται μεταξύ του τώρα και του τότε. Γιατί ήρθα εδώ; Τι ήθελα να κάνω σήμερα; Πριν απαντηθούν σβήνουν και ξανά τα βήματα αργά με οδηγούν στο μικρό εκκλησάκι στο μικρό λόφο του νησιού. Η θέα απλά τέλεια, το μυαλό μου χαλαρώνει και απλά κοιτάω.
Κατεβαίνοντας θα πιω έναν καφέ στο μικρό μαγαζάκι και θα φωτογραφίσω τις σκαλιστές πέτρες που στολίζουν το χώρο.
Ο Μίδας τώρα βρίσκεται στο δρόμο προς Ψαράδες και κάτι ακόμα πρέπει να γίνει.
Στην είσοδο του μικρού χωριού παρκάρω και καλημερίζομαι με κάποιον που με πλησιάζει. Τον λένε Δημήτρη είναι από Αθήνα και βρίσκεται με την μηχανή του σε ένα εβδομαδιαίο τουρ.
Αυτό το παιδί πρέπει να με περίμενε....!!! Περπατάμε παρέα και καθόμαστε σε ένα μαγαζάκι. Εγώ τσιπουράκι με τσιρόνια και ο Δημήτρης καφεδάκι. Τα λέμε σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Είπαμε σκέψεις, αλλάξαμε συναισθήματα και σίγουρα τα χαμόγελα και ο χρόνος που περάσαμε μαζί εκεί στις Πρέσπες θα μας ξανασμίξουν κάποια στιγμή στο μέλλον.
Να είσαι καλά φίλε, καλή αντάμωση και ραντεβού κάπου σε κάποιο δρόμο. Θα σε καταλάβω από το χαμόγελο και από τα λόγια που είπαμε, θα με καταλάβεις από τα λόγια και το χαμόγελο που είδες....
Φωτογραφίες :
Τελικά απαντήσεις βρήκες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κράνος είναι ασορτί με τέτοιου τύπου βόλτες;
Βρήκα ένα ακόμα πολύ καλό παιδί, αυτό ήταν αρκετό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κράνος, ναι, το πήρα για τέτοιες μέρες...
Σ΄ κοκκινάκι τπήρα!!!!! να τρας και ναλαχταρνάς...!!!!