Το οδοιπορικό του VIM11

Το ταξίδι που προγραμματίζαμε έγινε και είναι πλέον παρελθόν.
Σίγουρα θα μείνει χαραγμένο για πολλά χρόνια σε όλους εμάς που γίναμε μια παρέα, μια παρέα που την ενώνει το πάθος του ταξιδιού με μοτοσικλέτα.

Θα μου επιτρέψετε πρώτα από όλα να συστήσω τα φιλαράκια μου:

Βαγγέλης-Κατερίνα, Κώστας-Λένα, Μάνος-Βάσω και ο φίλος μου από Γαλλία Michel. Στη φωτο βλέπετε και τον πρόεδρο του Τούρκικου Varadero Club.

Όλα ξεκίνησαν τη Πέμπτη 28 Μαΐου με τον ερχομό του Μάνου-Βάσως το μεσημεράκι ενώ ακολούθησε μετά από ένα 2ωρο και ο ερχομός του Michel, ο οποίος είχε σταματήσει ένα 2ήμερο στα Μετέωρα. Σαν καλός οικοδεσπότης ετοίμασα ένα δείπνο στο φτωχικό μου με συντροφιά μια καταρρακτώδη βροχή. Στην ψησταριά λοιπόν γράφεται όλο το έργο με τον Μάνο να μαθαίνει ελληνικές λέξεις και φράσεις στο Michel ο οποίος παιδιά ασταμάτητα αποθανάτιζε κάθε κίνηση σε 2 φωτογραφικές μηχανές.

Ο επίλογος γράφτηκε νωρίς μιας και έπρεπε στις 02:00 τα άγρια χαράματα να έχουμε το εναρκτήριο λάκτισμα για την εκκίνηση του ταξιδιού.

Οι μοτοσικλέτες φορτωμένες και όλοι παρόντες μπροστά στο ξενοδοχείο Αίθριον περίπου 03:00, ξεκινήσαμε για Έδεσσα - Θεσσαλονίκη. Εδώ να ευχαριστήσω προσωπικά το φίλο μου Γιώργο ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου για την προσφορά του στα δωμάτια των παιδιών!

Το απόβροχο άρωμα και το σκοτάδι που απλωνόταν με διακριτικότητα δημιουργούσε ένα μυστικισμό που απαλά χάιδευε όλες τις αισθήσεις μας. Η οδήγηση χαλαρή και χωρίς να το καταλάβουμε να ΄μαστε στο γνωστό μπουγατσάδικο στα φανάρια του Ωραιόκαστρου για την πρώτη στάση μας. Μετά από πειράγματα και φραπεδιές ανεφοδιασμός στο διπλανό πρατήριο και Εγνατία για κατεύθυνση προς Ξάνθη.

Το λίγο φως που άρχιζε να φωτίζει τον ορίζοντα μπροστά μας ήταν σαν τις εμπειρίες των παιδιών σε ταξίδια στο εξωτερικό, τότε άρχισα πάλι να φέρνω στο μυαλό μου όλα τα πρώτα ταξίδια που είχα κάνει με την Ντίνα. Άρχισα να θυμάμαι τις δυσκολίες, τα απρόοπτα, τα στραπάτσα, τις εκπλήξεις που έχει ο άγνωστος προορισμός και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην επιτρέψω σε τίποτα και κανέναν να χαλάσει αυτό το ταξίδι στους φίλους μου. Είναι φανταστική εμπειρία να ταξιδεύεις με καλή παρέα στο εξωτερικό και γω μέχρι τώρα δεν είχα ποτέ αυτή τη χαρά.

Ο δρόμος γνωστός, ξεκούραστος και ασφαλής μας οδήγησε στην όμορφη Ξάνθη που εκείνη την ώρα (08:15) προσπαθούσε να ξυπνήσει για να μας υποδεχτεί.

Στο μικρό καφενέ στο κέντρο της πόλης 2-3 τηλέφωνα έφεραν στην παρέα μας το Βαγγέλη με την Κατερίνα. Το σκηνικό γνωστό, αγκαλιές ,φιλιά και συστάσεις με τα χαμόγελα, αν και λίγο σφιγμένα, στα χείλη όλων.

Η Τουρκία αν και δίπλα μας χαρακτηρίζεται από πολλούς δύσκολος προορισμός περισσότερο λόγω των εθνικιστικών προκαταλήψεων. Η εμπειρία μου όμως από αυτή τη χώρα είναι τελείως διαφορετική και αυτό, σε μερικές ώρες θα περνούσε και στους φίλους μου. Είναι μια χώρα που προσπαθεί και αυτή να ξεπεράσει εθνικιστικές και θρησκευτικές προκαταλήψεις και να συνυπάρχει αρμονικά με τους υπόλοιπους λαούς. Έχουν γίνει πολλά βήματα προόδου και σίγουρα χρειάζονται περισσότερα και σίγουρα όχι μόνο από αυτούς, πρέπει και εμείς να αλλάξουμε λίγο το χαρακτήρα μας.

Ξανά λοιπόν στη διαδρομή μας και 10:15 όλες οι μηχανές μπροστά στο χώρο του τελωνείου για τις απαραίτητες διατυπώσεις και ελέγχους. Το πέρασμα στην Τουρκία γρήγορο με άψογη συμπεριφορά απέναντι στους "γιουνάν¨ που με την ελληνική σημαία να ανεμίζει στη μοτοσικλέτα μου επισκεπτόμασταν τη χώρα τους χωρίς προκαταλήψεις και όχι σαν κάποιους άλλους που είχαν κρύψει τις ελληνικές σημαίες και είχαν δημιουργήσει στα διάφορα Forum ένα κλίμα τελείως χαζό και ηλίθιο (ήπιος χαρακτηρισμός). Βαγγέλη, μπράβο σου που με άκουσες και είχες την Ελληνική σημαία στη μηχανή σου και ευτυχώς που κανένας Τούρκος δεν μας πήρε το κεφάλι με χαντζάρα γιατί δηλώναμε πως είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ!!! (Ευτυχώς κάποιοι στενόμυαλοι και ανεγκέφαλοι είδαν πως είναι η φιλοξενία των γειτόνων μας και επιτέλους αφήστε αυτή την καραμέλα στους πολιτικούς, αυτούς τους αρέσει να μασάνε, εμείς ΟΧΙ...!!!).

Η διαδρομή μέσα στην Τουρκία έγινε με χαλαρό ρυθμό για να μπορέσουμε όλοι μας να απολαύσουμε τις ομορφιές και το διαφορετικό που απλωνόταν μπροστά μας. Προγραματισμένη στάση έξω από τη Καλλίπολη πάνω στο λόφο με θέα το στενό πέρασμα. Η Καλλίπολη, (καθαρεύουσα: Καλλίπολις, -λεως), το σημερινό Γκελίμπολου (Τουρκ. Gelibolu), είναι μία πόλη της βορειοδυτικής Τουρκίας. Βρίσκεται στη χερσόνησο της Καλλίπολης (Gelibolu Yarimadasi), με το Αιγαίο Πέλαγος στα δυτικά και τα Δαρδανέλια στα ανατολικά. (Η Χερσόνησος της Καλλίπολης ήταν γνωστή ως Θρακική Χερσόνησος στα αρχαία χρόνια.) Η χερσόνησος κατοικείτο κυρίως από Έλληνες μέχρι την αρχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε, οι Έλληνες εκτοπίστηκαν από τις Οθωμανικές αρχές στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας ή σφαγιάστηκαν, για λόγους εθνοφυλετικής κάθαρσης. Οι Οθωμανοί έστησαν αμυντικές οχυρώσεις στη χερσόνησο με Γερμανική βοήθεια.

Καφεδάκι με μικρή κουβέντα για τις πρώτες εντυπώσεις και αναφορά για την τιμή της βενζίνης καθώς και για τη μετατροπή του ευρώ σε λίρες μας ηρέμησαν λίγο και προσπάθησαν να διώξουν λίγη από την κούραση που είχαμε.

Επόμενη υποχρεωτική στάση στο Eceabat για να πάρουμε το fery για Canakkale. Μικρή ουρά, αναμονή, που πέρασε γρήγορα με τσιγάρο και μικρή επίσκεψη στα μαγαζάκια δίπλα στο δρόμο.

Το πέρασμα απέναντι στοιχίζει 4ευρώ και χρεώνεται μόνο η μοτοσικλέτα. Αποβίβαση στο Canakkale μετά από 10λεπτά και όλοι μαζί κατευθυνόμαστε προς την πλατεία της πόλης.

Το Τσανάκκαλε, (Τουρκιστί Çanakkale) είναι πόλη και λιμάνι της Τουρκίας, στην Επαρχία Τσανάκκαλε, στη νότια (Ασιατική) ακτή των Δαρδανελλίων (ή Ελλησπόντου). Το Τσανάκκαλε είναι η δεύτερη επαρχία (με πρώτη την Κωνσταντινούπολη) της Τουρκίας που έχει εδάφη σε δύο διαφορετικές ηπείρους (Ευρώπη και Ασία). Υπάρχουν πλοιάρια, πορθμεία, που διασχίζουν τα στενά προς τη βόρεια (Ευρωπαϊκή) ακτή. Το Τσανάκκαλε είναι η πλησιέστερη μεγάλη πόλη στη θέση της αρχαίας Τροίας. Το «ξύλινο άλογο» από την πρόσφατη ταινία Τροία εκτίθεται στην ακτή. Το Τσανάκκαλε μερικές φορές καλείται «Τσανάκ».
Οφείλει την ονομασία του από τα περίφημα κάστρα του «Τσανάκ Καλεσί» (που σημαίνει Φρούριο των τσανακίων) από των εκεί από του 1740 κατασκευαζόμενων πήλινων αγγείων. Μέχρι όμως του 1922 το τουρκικό επίσημο όνομα ήταν «Καλέι Σουλτανιέ» ή «Σουλτανιέ Καλεσί» (δηλαδή σουλτανικό φρούριο). Το σύγχρονο όνομα είναι αυτό που καθιερώθηκε από τη σύγχρονη Τουρκία και που ακολουθούν οι Ευρωπαίοι και στη συνέχεια αναφέρεται στους ναυτικούς χάρτες.

Απέναντι από την πλατεία βρίσκεται το γνωστό ψητοπωλείο, όπου έχουμε δοκιμάσει στο παρελθόν με την Ντίνα φανταστικά πιάτα. Η παραγγελία των φαγητών σχετικά γρήγορα και εύκολα μιας και ο κατάλογος είχε φωτογραφίες όλα τα πιάτα.

Μετά το φαγητό και τα πειράγματα το πρόγραμμά μας είχε επίσκεψη στην Αρχαία Τροία, μια επίσκεψη που δεν έγινε όμως ποτέ!

Μετά από ψηφοφορία μπροστά στη διασταύρωση της Τροίας αποφασίστηκε η παράκαμψη του αρχαιολογικού χώρου και η συνέχιση του ταξιδιού μας προς το μέρος του Άσσος.

Δεν θα σχολιάσω την απόφαση των παιδιών θα πω όμως πως το εισιτήριο στον αρχαιολογικό χώρο στοιχίζει 8ευρώ και πως πουθενά δεν υπάρχει κάποια αναφορά για όλα όσα έχουμε διαβάσει στην Ελληνική Μυθολογία ή στην Ομήρου Ιλιάδα - Οδύσσεια. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Για όσους όμως θέλουν να ξαναφρεσκάρουν μερικές γνώσεις σας παραθέτω το παρακάτω σύνδεσμο για ανάγνωση:

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%AF%CE%B1

Με θερμοκρασία αρκετά ικανοποιητική για την εποχή συνεχίσαμε το υπόλοιπο της διαδρομής και περίπου 17:30 ήμασταν στο ξενοδοχείο EDEN GARDEN όπου και θα περνούσαμε το υπόλοιπο 3ήμερο του VIM11.

Στην είσοδο υπήρχε επιτροπή υποδοχής και με σχετικά με γρήγορες διαδικασίες παραλάβαμε τα ατομικά μας δώρα, κάρτες συμμετοχής και τα κλειδιά των δωματίων μας.

Το μόνο πρόβλημα στο όλο σκηνικό ήταν το λάθος δωμάτιο που δώσανε στο Μάνο, ενώ είχε κλείσει διπλό κρεβάτι του δώσανε 2μονά! Που πάτε ρε γειτονάκια ανενημέρωτα, το παιδί είναι πάνω στα σιρόπια, γίνονται τέτοια λάθη; (Α, ρε κουμπάρε, έγραψες πάλι...!!!)

Σ΄ όλη αυτή την φασαρία λοιπόν με το Μάνο ξεχάσαμε τον Michel, ο άνθρωπος δεν είχε δωμάτιο και όλο το ξενοδοχείο έτρεχε μα τον Μάνο! (Α, ρε πασιάκα, πάλι έγραψες...!!!)

Τέλος καλό, όλα καλά, βρέθηκαν και τα διπλά, βρέθηκαν και τα χαμένα και όλοι στις ντουζιέρες με μπουρνούζια, πετσέτες για να δροσιστούμε και να διώξουμε τον ιδρώτα του ταξιδιού από πάνω μας. Η συνέχεια δόθηκε μετά από ώρα στο χώρο της πισίνας όπου δειπνήσαμε, είπαμε τα αστεία μας και βρεθήκαμε με τα άλλα παιδιά του club που είχαν ταξιδέψει ακτοπλοϊκός μέσω Μυτιλήνης.

Η επόμενη μέρα μας βρίσκει να παίρνουμε πρωινό χαλαρά και να μην ακολουθούμε το οδοιπορικό του VIM στην περιοχή του Άσσος, αλλά να επιλέγουμε να κάνουμε μόνοι μας μια βόλτα στη γύρω περιοχή.

Αυτή η βόλτα μας έφερε σε ένα παραδοσιακό οικισμό μέσα σε ελαιώνες οι οποίοι είχαν φυτευτή ¨...από τους παππούδες σας..¨ όπως μας είπε αργότερα ένας νεαρός Τούρκος που με άπταιστα Αγγλικά μας εξυπηρέτησε σε ροφήματα αλλά και σε όλες μας τις ερωτήσεις μας.

Δυστυχώς κανένας μας δεν συγκράτησε το όνομα του χωριού, αλλά ούτε και του παλικαριού, καλή του ώρα όπου και αν είναι, φανταστικός χαρακτήρας και τσοπεράς όπως μου είπε την ώρα που κοιτούσε τις μηχανές μας.

Ένα γεγονός που θα μου επιτρέψετε να αναφέρω είναι η προσφορά ενός καταστηματάρχη ο οποίος όταν άκουσε πως ψάχνουμε να βρούμε Τούρκικα σημαίακια, ξεκρέμασε την σημαία του μαγαζιού του και έστειλε την κόρη του στο σπίτι για να μας φέρει και μιά δεύτερη τις οποίες μας έδωσε χωρίς να δεχτή χρήματα.

Επίσης ζήτησε συγνώμη που δεν είχε και άλλες να μας δώσει! Και αυτά τα συμπεράσματα δικά σας.

Το μεσημέρι μας βρίσκει να έχουμε επιστρέψει στο ξενοδοχείο και να έχουμε βάλει την μοτοσικλέτα του Κώστα για αλλαγή ελαστικών στο υπαίθριο συνεργείο, που είχαν ετοιμάσει οι Τούρκοι διοργανωτές, για όλους εμάς. Η δικιά μου μηχανή, θα έπαιρνε θέση αργά το απόγευμα και έτσι όλη η παρέα, πήγε σε ένα ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα, όπου δοκιμάσαμε θαλασσινούς μεζέδες και φρέσκα ψάρια.

Για τιμές δεν αναφέρω τίποτα γιατί γενικά το φαγητό στη γείτονα χώρα είναι αρκετά φτηνό σε αντίθεση με την τιμή της βενζίνης που άγγιζε το 1,8ευρώ το λίτρο!

Μετά από αυτή τη μικρή παρένθεση όλοι η ομάδα πήρε θέση δίπλα στην πισίνα για φραπέ ¨Θύμιος¨, ναι, αν δεν έχετε μαζί σας σύνεργα για καφέ θα μείνετε μόνο με τον τούρκικο καφέ!

Βρήκα και εγώ έτσι την ευκαιρία να αλλάξω παπούτσια στο Μίδα μιας και θα τα χρειαστεί για το Γύρο της Ιβηρικής σε μερικές μέρες. Οι τιμές των ελαστικών, θεωρήθηκαν πολύ καλές, με κόστος αλλαγής κοντά στα 220ευρώ για τους συμμετέχοντες του VIM.

Αφού τελειώσαμε και με τα επισκευαστικά μας θα έπρεπε να ξεκουράσουμε και λίγο το κορμί μας. Όλοι αυτό είπαμε άλλα λίγοι το κατόρθωσαν, ονόματα δεν λέμε, πρόσωπα δεν θίγουμε...!!!

Το ραντεβού ξαναματαδώθηκε πάλι στην πισίνα αυτή τη φορά όχι για να φάμε, ΟΧΙ, απλά θα τσιμπούσαμε... το βράδυ πρέπει να τρώμε ελαφρά! Και σε αυτό όμως ήμασταν ασυνεπής, φάγαμε το καταπέτασμα, να δοκιμάσω και αυτό, να δοκιμάσω και εκείνο, γίναμε, να μην μπορούμε να σηκωθούμε από τις καρέκλες μας..!!! Α, ρε παίδες, άπαιχτοι είμαστε...!!!

Το καλαμπούρι, τα αστεία και γενικά όλος ο χαβαλές δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια και φράσεις, ψυχή της παρέας ο κουμπάρος μας, γλώσσα δεν έβαλε μέσα...!!!!

The best in παρέα και χωρίς οινόπνευμα, που να σε ποτίζαμε κιόλας... ναι, εμείς ποτιστήκαμε, κλασικά, κανονικά και Ελληνικά, με βότκα και τζιν, κλασικά Ελληνικά ποτά, από τα Duty Free Shop...!!!

Κυριακή πρωί το VIM είχε κανονίσει δύο εκδρομικά. Το πρώτο ήταν για Τροία και το δεύτερο για την Πέργαμο. Από το Σάββατο βράδυ είχαμε δηλωθεί στην κατάσταση του δεύτερου εκδρομικού και έτσι όλοι στις 8:00 το πρωί μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου ή για να ακριβολογώ σχεδόν όλοι..!!!
Ακύρωση της αναχώρησης την προβλεπόμενη ώρα και έτσι όλα καλά, νέα ώρα 9:00 αλλά και πάλι το Ελληνικό στοιχείο ξαναχτύπησε!
Για δεύτερη φορά μέσα σε 1ώρα χάσαμε το γκρουπ μας…!!! Για να μην παρεξηγηθώ όμως και δεύτερη φορά θα πω το εξής:
«..μόνος σου χόρεψε και όσο θέλεις πήδα..», όταν είμαστε γκρουπ ή ανήκουμε σε γκρουπ οφείλουμε να είμαστε συνεπείς.
Δεν γίνεται το γκρουπ να περιμένει, εμείς οφείλουμε να περιμένουμε το γκρουπ, εντάξει ΓΥΝΑΙΚΕΣ;
Το σχόλιο γίνεται προς γνώση και συμμόρφωση και όχι για να την πούμε ή να πικάρουμε κανέναν. Καλό είναι να τα λέμε για να βελτιωνόμαστε όλοι μας και ο υποφαινόμενος μέσα…!!!
Όσοι πείρα και να έχουμε από ταξίδια πάντα θα ανακαλύπτουμε ατέλειες και παραλείψεις πάνω μας.
Συνέχεια λοιπόν προς Αϊβαλί και κάπου μέσα στα έργα του δρόμου, στη σκόνη, στο μποτιλιάρισμα μια μικρή ταμπέλα μας βγάζει αριστερά προς τον ορεινό όγκο του Tahtaci.
Από εκεί ξεκινάει μια φανταστική πράσινη διαδρομή μέσα σε δάση Πεύκης. Οι στροφές διαδέχονται η μια την άλλη και οι εναλλαγές της βλάστησης είναι μοναδική.
Διάσπαρτες στο χώρο τεράστιες ψαμμιτικές πέτρες που το μέγεθός τους σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούσε και τα ίδια τα δέντρα!
Μια μικρή στάση για νερό μέσα σε αυτή την γραφική διαδρομή και μετά από μισή ώρα βρισκόμαστε να διασχίζουμε την παλιά πόλη της Περγάμου πριν ανηφορήσουμε για την Αρχαία Ακρόπολη.
Η Πέργαμος ήταν μια δοξασμένη και πλούσια πόλη της επαρχίας Τευθρανίας της Μυσίας, στη Μικρά Ασία, και πρωτεύουσα του ομώνυμου Βασιλείου. Βρισκόταν χτισμένη πάνω σε ένα μικρό λόφο 300 μ. υψόμετρο, (από τον οποίο πήρε το όνομά της, που σημαίνει φρούριο ή ακρόπολη), μέσα σε μια εύφορη κοιλάδα που εκτεινόταν προς Δ. μέχρι τις ακτές του κόλπου Ελαίας (σημ. Τσανταρλή) και του Αδραμμυτίου, έναντι της Λέσβου. Η πόλη βρισκόταν ανάμεσα των δύο παραποτάμων του Κάικου, του Σελινούντα και του Κητείου που χάριζαν στη πόλη πλούσια κοιλάδα.
Η ιστορία της πόλης αρχίζει στις αρχές του 4ου αιώνα π.χ και μέχρι την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Κατά την διάρκεια της εκστρατείας εξελίχθηκε σε μια από της σημαντικότερες πόλεις της Μυσίας.
Στα 293 π.Χ., όταν ο βασιλιάς Λυσίμαχος ασφάλισε στο οχυρό του λόφου τους θησαυρούς του και ανάθεσε στο στρατηγό του Φιλέταιρο να τους φυλάει. Ο Φιλέταιρος, μετά το θάνατο του Λυσίμαχου και με τα 9.000 τάλαντα των θησαυρών, ένα ποσό τεράστιο για την εποχή του, ίδρυσε το μικρό κρατίδιο της Περγάμου, που το κράτησε μέχρι το θάνατό του. Ο Άτταλος Α', ο απόγονός του, χρησιμοποίησε το μεγαλύτερο μέρος του θησαυρού για να εξωραΐσει την Πέργαμο κι ο Ευμένης ο Β', ο διάδοχός του, έχτισε ένα πλήθος ναών και δημόσιων κτηρίων και ανάμεσά τους το βωμό της Περγάμου.
Η Πέργαμος καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους κι έγινε το μεγαλύτερο εμπορικό, πολιτικό και στρατιωτικό κέντρο της ρωμαϊκής επαρχίας της Ασίας. Η βιβλιοθήκη της ήταν από τις μεγαλύτερες του κόσμου, αλλά ο Αντώνιος χάρισε τα βιβλία της στη βασίλισσα της Αιγύπτου, την Κλεοπάτρα. Στην Πέργαμο άκμασε και ο διάσημος γιατρός της αρχαιότητας Γαληνός. Μετά την επανάσταση των Περγαμηνών κατά των Ρωμαίων (88) και την επανάσταση του Μακρινού, δολοφόνου του Καρακάλλα (117), η Πέργαμος απογυμνώθηκε από τα αξιολογότερα μνημεία τέχνης τα οποία μεταφέρθηκαν στη Ρώμη. Τον 7ο αιώνα έγινε βυζαντινή επαρχία και στα 1401 καταστράφηκε εντελώς από τον Ταμερλάνο και έμεινε για έναν αιώνα έρημη και ακατοίκητη, μέχρι που στα 1450 οι Τούρκοι ξαναχτίσανε την πόλη στους πρόποδες του λόφου.
Ο σημερινός οικισμός διατηρεί παραφθαρμένα την αρχαία ονομασία που λέγεται Bergama και έχει πληθυσμό περίπου 80.000 κατοίκων.
Δίπλα στην είσοδο λοιπόν, κάτω από τα πεύκα καφεδάκι οι τεμπέληδες και οι φιλοαρχαιολόγοι μέσα στο χώρο που κατά γενική ομολογία ήταν φανταστικός.
Η τεμπελοπαρέα μας δεν έμεινε όμως άπραγη. Γνωρίσαμε και αποκτήσαμε ένα καλό φίλο, τον Δημήτρη. Κωνσταντινοπολίτης παντρεμένος στη Θεσσαλονίκη και ιδιοκτήτης μιας επιχείρησης στην Πέργαμο με όνυχα και χρυσό.
Μετά τις αγοραστικές δραστηριότητες των γυναικών και όχι μόνο κατεύθυνση για Αϊβαλί.
Οι αρχαίες Κυδωνίες ή Αϊβαλί (τουρκ. Ayvalık) είναι μια πόλη και ένας από τους ασφαλέστερους λιμένες στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, απέναντι από τη Λέσβο . Βρίσκεται στην επαρχία Μπαλικεσίρ και κοντά στην Πέργαμο. Υπολογίζεται ότι έχει περίπου 30.000 κατοίκους, οι οποίοι αυξάνονται κατά την καλοκαιρινή περίοδο λόγω τουρισμού.
Το Αϊβαλί υπήρξε μαζί με άλλες παρακείμενες πόλεις και χωριά ένα από τα πιο ιστορικά κέντρα του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία. Μεγάλο εμπορικό κέντρο, λόγω του λιμένα, είχε ανθρώπινη παρουσία από το 1500 π.Χ.. Η ίδρυση του σύγχρονου οικισμού τοποθετείται μεταξύ του 1570 και του 1580. Οι πρώτοι οικιστές ήρθαν από τα γειτονικά παράλια της Λέσβου, στην προσπάθεια να αποφύγουν τις επιδρομές των πειρατών, και ίδρυσαν οικισμούς στην παραλία, στις θέσεις Χόνδραμμο (Καμπακούμ) και Καμπύλη Άκρα (Εγρί Μποτζάκ).Επειδή όμως και εκεί δεν έπαψαν οι ενοχλήσεις των πειρατών, μετακινήθηκαν προς το εσωτερικό του όρμου, στη θέση όπου βρίσκεται και σήμερα το Αϊβαλί, στο βάθος του ομώνυμου όρμου προφυλαγμένου από τα Μοσχονήσια. Το Αϊβαλί εξελίχθηκε γρήγορα σε ένα μεγάλης σημασίας εμπορικό κόμβο, που εξυπηρετούσε τα πλοία που έβγαιναν στο Αιγαίο.
Μεγάλη απογοήτευση των γυναικών, τα κλειστά καταστήματα λόγω Κυριακής. Μικρή βόλτα στην πόλη και στάση για απογευματινό καφέ έξω από την πόλη, απέναντι από τα Μοσχονήσια.
Ωραία τοποθεσία, απαλό αεράκι, φοίνικες και επιτέλους μαγαζί που μας σέρβιρε φραπέ. Τα παιδιά όμως δεν έμειναν εκεί, το γλυκάκι πήγε σύννεφο… ωραίες γεύσεις, ανατολίτικες..!!!
Όταν όμως περνάς καλά η ώρα περνάει γρήγορα και το βράδυ μας περίμενε το μεγάλο φινάλε του VIM11.
Η διαδρομή τώρα είναι πιο σύντομη και αφού έχουμε χρόνο μπροστά μας είπα να κάνουμε μια στάση για να ικανοποιήσουμε και τα κορίτσια μας. Στάση σε κατάστημα πάνω στο δρόμο και τα κορίτσια στο στοιχείο τους.
Ο μόνος όμως που απόλαυσε το σκηνικό ήταν ο υποφαινόμενος, σαλονάκι έξω από το κατάστημα και μέσα σε 2λεπτά τσάι με γεύση μήλου…!!! Κόσμος έμπαινε, έβγαινε, ο Θύμιος εκεί σταθερός, τσιγάρο και τσάι, ο καθένας όπως τη βρίσκει!
Το απόγευμα στο τελείωμά του και όλοι η παρέα ή μάλλον όλοι στο χώρο της πισίνας αφού όμως έχουμε κάνει μπανάκι. Φραπές ξανά στο προσκήνιο και δυο λεβέντες προσπαθούν μετά κόπων και βασάνων να φτιάξουν λένε τα PMR τους. Τα σκασμένα σε όλο το ταξίδι ούτε μιλούσαν, ούτε λαλούσαν, μόνο άκουγαν και κόντεψαν να σκάσουν από τη ζήλια τους…!!! Μάνο-Βαγγέλη, ποιος είπε ότι το σύγχρονο είναι και καλύτερο; Α ρε καλώδιο που σας χρειάζεται…!!!!
Με γέλια λοιπόν και πειράγματα πέρασε η ώρα και ήρθε το Grant Finale του VIM. Οι Τούρκοι διοργανωτές ήταν άψογοι και κράτησαν το καλύτερο για το τέλος.
Ευχαρίστησαν και τις 19 συμμετοχές κρατών, απονείμαν σε διάφορες κατηγορίες βραβεία και δώρα όπως και σε όλες τις αποστολές ενθύμιο συμμετοχής.
Μεγάλη φωτογραφία όλων των γυναικείων συμμετοχών και αναμνηστικό φυλαχτό λαιμού σε όλες!
Η βράβευση όμως που έκανε την καλύτερη εντύπωση σε όλους, ήταν αυτή που βράβευσε τα περισσότερα χιλιόμετρα σε κοντέρ μηχανής:
Πολωνός αναβάτης
ΜΚ1 χρώμα χρυσό
Σύνολο χιλιομέτρων: 207.451 χλμ.
Ακολούθησε η παρουσίαση του VIM12 από τους Αυστριακούς. Θα γίνει το δεύτερο δεκαήμερο του Μαΐου το 2010 στις Αυστριακές Άλπεις.
Η βραδιά ήθελε λίγο οινόπνευμα και πολύ γέλιο, μα πολύ γέλιο λέμε!
Η επόμενη μέρα όμως θα ήταν δύσκολη και έτσι μετά τα μεσάνυχτα όλα τα νυχτοπούλια πήγαν στις φωλιές τους. Υπήρξαν όμως και κάποια που είχαν κουρνιάσει νωρίς, όποιος έλειπε έχασε..!!!
Γρήγορο πρωινό την επόμενη και όλοι πάνω στα θηρία για το δρόμο της επιστροφής.
Η επιστροφή μας έγινε χαλαρά με αρκετές στάσεις έτσι ώστε όλοι να νιώσουν άνετα και να μπορέσουμε να σχολιάσουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε!
Στο Τσανάκκαλε έγιναν τα τελευταία ψώνια και το πέρασμα στα σύνορα ήρθε γρήγορα.
Το πρώτο κακό ήρθε όμως μπαίνοντας στην Ελλάδα…!!!
Έπρεπε να αποχωριστούμε με τον Βαγγέλη-Κατερίνα, Μάνο-Βάσω που θα έμεναν τελικά στην Ξάνθη.
Οι υπόλοιπη παρέα συνέχισε με στάση για φαγητό στην όμορφη Καβάλα και απογευματινοβραδινό καφέ στην Έδεσσα.
Με μια σιγανή βροχή να μας συνοδεύει φτάσαμε το βράδυ στην έδρα μας και αφού τακτοποιήσαμε τον Michel στο ξενοδοχείο βρεθήκαμε αγκαλιά με τα παιδιά μας (όσα ήταν ξύπνια)!!!
Για το φίλο μου Michel άφησα να μιλήσω στο τέλος εσκεμμένα για να μπορέσω να εκφραστώ πιο ελεύθερα.
Γνωριστήκαμε από το Varadero International Forum Index και από την πρώτη στιγμή μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη. Πολύ καλοσυνάτος άνθρωπος, προσγειωμένος και πάρα πολύ τυπικός σε όλα του. Ήταν πάντα στην ώρα του και δέχτηκε όλο μου το πρόγραμμα χωρίς την παραμικρή αντίρρηση ή διαμαρτυρία.
Παρά τα χρόνια του ήταν ναι σε όλα, πολύ σταθερός στην οδήγηση, και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη του.
Φίλε μου Michel όπου και να ΄σαι, να ΄σαι πάντα καλά, όρθια και ασφαλή χιλιόμετρα…!!!
Για τα υπόλοιπα φιλαράκια μου θα πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την πανέμορφη παρέα που δημιουργήσαμε.
Γελάσαμε, ήπιαμε, σχολιάσαμε, φάγαμε μα προπάντων είπαμε πως θα ξαναβρεθούμε κάπου εκεί στην εθνική- επαρχιακή οδό να ψάχνουμε να βρούμε όνειρα, αρώματα και γεύσης ζωής!
Τα καλύτερα δεν ήρθαν ακόμα!
Να ΄στε πάντα καλά, όρθια και ασφαλή χιλιόμετρα σε όλους μας…!!!

Παλιά είχα αφιερώσει στα παιδιά μου ένα μικρό βιντεάκι, τώρα θα μου επιτρέψετε να αφιερώσω αυτό το οδοιπορικό στα παιδιά μας, που μας επιτρέπουν και λείπουμε τόσες μέρες μακριά τους…!!!!

Φωτογραφίες του 4ημέρου
http://picasaweb.google.gr/eftimios68/VIM11#

Φωτογραφίες Κώστας-Λένα
http://picasaweb.google.gr/eftimios68/VIM1102#

.