Διάσχιση Πίνδου 1-3 Μαΐου

Παρασκευή 1η Μάη, ο ουρανός της περιοχής μου φορτωμένος με κατάλευκα σύννεφα και ο Μίδας φορτωμένος περιμένει έξω να με οδηγήσει σε ένα τριήμερο εμπειριών, αισθήσεων και νέων αποκαλύψεων.
Το δρομολόγιο γνωστό, το αδιάβροχο φορεμένο και μια κρύα δυνατή βροχή με συντροφεύει από την Κοζάνη προς Γρεβενά. Η Νέα Εγνατία ακόμα ημιτελής και εγώ μετά το τελείωμά της μέσα στις στροφές προσπαθώ να σκαρφαλώσω τον Μίδα προς Μηλιά. Τα μάτια μου πλημμυρίζουν αρώματα και εκείνο το γνώριμο "...πάλι μόνος μες στη βροχή.." μου κρατάει συντροφιά μέχρι να ΄ρθει το χιόνι! Ναι, καλά διαβάζεται, 1Μαγιάτικο χιόνι, φρεσκότατο, έχει ντύσει τα έλατα και δημιουργεί ένα τοπίο μαγευτικό.
Οι στροφές διαδέχονται η μία την άλλη και χωρίς να το καταλάβω είμαι στον αυχένα του Μετσόβου που προσπαθεί να με κρατήσει εκεί, τα σύννεφα όμως που έχουν κρύψει το τοπίο και η χαμηλή θερμοκρασία (2,3 οC) με διώχνουν ευγενικά.
Ξανά Νέα Εγνατία, βροχή στο ενδιάμεσο των τούνελ και το κοντέρ έχοντας πλέον 186χλμ. με σταματάει στη διασταύρωση Ιωαννίνων - Άρτας για την πρώτη στάση. Ο Μίδας με αμόλυβδη και γω με φραπέ και τσιγάρο βλέπουμε τον ουρανό να ανοίγει και να υπόσχεται καλύτερες ώρες ταξιδιού.
Ο δρόμος με φέρνει δίπλα στο Λούρο ποταμό και κατηφορίζουμε παρέα, αυτός για τον Αμβρακικό κόλπο και γω για την Άρτα.
Η πόλη της Άρτας είναι η αφετηρία του εκδρομικού του Varadero Club και περιμένω να βρεθώ εκεί με τα υπόλοιπα παιδιά.
Το ρολόι δείχνει 1 το μεσημέρι, αφήνω τα μπαγκάζια στο ξενοδοχείο και βγαίνω για μια μικρή γνωριμία με το κέντρο της πόλης.
Ξανά στο Μίδα κατεύθυνση προς Αμφιλοχία και στα 15χλμ. το χωριό Μενίδι δίπλα στη θάλασσα. Η παρέα ήρθε από Αθήνα και μετά τα φιλιά και τα καλώς βρεθήκαμε, πήραμε αγκαλιά γαρίδες, σουπιές, καλαμάρια, μπακαλιαράκια και τα ποτίσαμε με ουζάκι, Σπύρο, είπαμε, από ένα, οδηγούμε...!!!
Το βράδυ μας βρήκε να τα λέμε στην πλατεία της Άρτας και να σχεδιάζουμε την επόμενη μέρα που θα ήταν και η πιο φορτωμένη από χιλιόμετρα και διαδρομές.
Σάββατο πρωί και ο δρόμος στο χάρτη δείχνει Βουργαρέλι, ένα χωριό που εμφανίζεται μπροστά μας μετά από 35χλμ. γραφικής διαδρομής στα 450μ. εκεί που αρχίζουν τα Τζουμέρκα.

Ο καιρός φανταστικός και οι εικόνες εναλλάσσονται μπροστά μας καθώς τώρα σχίζουμε τα Τζουμέρκα με κατεύθυνση προς Άγναντα, Πράμαντα για να καταλήξουμε στα παραδοσιακά χωριά Σιράκο και Καλαρίτες.

Σε αυτά τα δύο χωριά η πέτρα από το έδαφος καταλήγει στις στέγες των σπιτιών δημιουργώντας ένα παζλ παστέλ χρωμάτων μέσα στην καταπράσινη φύση που καλωσορίζει τους επισκέπτες.

Οι επισκέπτες μπορούν να διαβούν στα σοκάκια μόνο πεζοί και όλες οι μεταφορές προϊόντων και υλικών γίνονται με μουλάρια. Γύρω από τα χωριά κρεμασμένοι πάνω από τις χαράδρες βρίσκονται αρκετοί καταρράχτες που στέλνουν τα αφρισμένα τους νερά στον Άραχθο ποταμό.

Αρκετά μοναστήρια προσηλυτίζουν το βλέμμα και μετατρέπουν την εικόνα σε αγαλλίαση ψυχής και πνεύματος.

Στα στενά περάσματα των λαξευμένων βράχων βλέπεις πόσο αγωνίστηκαν αυτοί οι άνθρωποι για να μπορέσουν να δαμάσουν τα θεόρατα βουνά που φιλοξενούν τα κοπάδια τους και τα σπίτια τους όπου γέννησαν και μεγάλωσαν τα παιδιά τους. Παιδιά που σίγουρα δεν παρέμειναν στα χωριά τους αφού αυτή η χώρα ξέρει καλά να τιμωρεί την επαρχία και ξέρει ακόμα καλύτερα να μετατρέπει την ιστορία ενός τόπου σε εξοχικά.

Στους Καλαρίτες εκτός από τη φανταστική θέα, απολαύσαμε και την τοπική κουζίνα που προσπάθησε να μεταφέρει στον ουρανίσκο μας όσο καλύτερα μπορούσε ο φιλότιμος και ευγενικός ταβερνιάρης. Πρόσχαρος και φιλικός δέχτηκε να μας εξυπηρετήσει και να μας γλυκάνει στο τέλος του γεύματος με γλυκά του κουταλιού και να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι το χαμόγελο αυτών των απλών ανθρώπων έχει άλλη χάρη και έκφραση!

Προσπαθώντας τώρα να βρούμε πέρασμα μέσα στα βουνά για να φτάσουμε κοντά στην Νέα Εγνατία και αφού ταλαιπώρησα με δικό μου λάθος τα παιδιά, χαράξαμε πορεία για Προσήλιο- Ανατολική.

Το τοπίο συνεχίζει να ταλαιπωρεί τα μάτια μας βάζοντάς μας να παίξουμε αυτό το αήττητο παιχνίδι των αισθήσεων. Παιχνίδι που έχει μόνο έναν παίχτη, την ΦΥΣΗ, εμείς απλά συμμετέχουμε σαν πιόνια, κινούμαστε μέσα σε αυτή με ανοιχτό το στόμα, τη μύτη, τα αυτιά και προσπαθούμε να ρουφήξουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Κάθε στροφή του δρόμου μας αποκαλύπτει και κάτι διαφορετικό, τίποτα δεν είναι ίδιο και σίγουρα το μυαλό μας δεν θέλει να τα ταξινομήσει, απλά αφήνει όλες αυτές τις εικόνες και τα αρώματα διάχυτα μέσα μας. Δεν μπορώ να περιγράψω χρώματα, αυτό το πράσινο δεν μοιάζει με κανένα άλλο πράσινο που έχετε, που έχουμε δει. Σίγουρα αυτές οι γυμνές πέτρες των κορυφών που κάνουν παρέα μόνο με το χιόνι, τη βροχή και τον άνεμο, ακόμα και αυτές έχουν πολλές ιστορίες να μας πουν. Ιστορίες για βοσκούς και βοσκοπούλες που περπάτησαν εκεί πάνω για να θαυμάσουν από ψηλά αυτό το βασίλειο των χρωμάτων και να το τραγουδήσουν με τα Δημοτικά μας τραγούδια.

Κατηφορίζοντας από τα 2048μ. υψόμετρο διασταυρωνόμαστε με τον Άραχθο ποταμό. Τα αφρισμένα του νερά προσπαθούν να τρομάξουν τις διάσπαρτες πέτρες που βρίσκονται στο διάβα του έτσι ώστε να φτάσει γρήγορα στην Τεχνητή Λίμνη για να ηρεμήσει και να γαληνέψει.

Δεν συμβαίνει το ίδιο με μας, που προσπαθούμε να καθυστερήσουμε, όσο γίνεται την κατάβαση από τα βουνά. Αυτά τα βουνά που μας μάγεψαν. Τώρα μικρές κρυφές ματιές στους καθρέφτες κάνουν το μυαλό να θέλει να γυρίσει πίσω, πίσω σε αυτή τη φύση που είναι άγρια άλλα και ήρεμη μαζί. Σε αυτή τη φύση που διαθέτει λίγα άλλα έχει τόσα πολλά να δώσει σε κάθε επισκέπτη.

Πρέπει όμως να συνεχίσουμε. Βενζίνη στο Δροσοχώρι, τα αδιάβροχα πάνω από τις στολές και μέσα από μια καταρρακτώδη βροχή πλώρη για την Πύλη Τρικάλων.

Τα περάσματα μέσα από τα τούνελ είναι τα μόνα στεγνά σημεία της διαδρομής. Η μεγάλη σήραγγα Μετσόβου 4χλμ. μας βγάζει στο Δήμο Μαλακασίου και μετά από ένα γρήγορο πέρασμα από Τρυγώνα- Μ. Κερασιά (Γιάννη δεν θα ξανατρέξεις έτσι άλλη φορά!!!) φτάνουμε στο Μουρκάνη όπου ο φίλος και μέλος της Λέσχης Βαγγέλης περιμένει υπομονετικά τους τρελούς των βουνών.

Επόμενη στάση μέσα στα Τρίκαλα όπου ένας άλλος τρελός Βαγγέλης περιμένει να μπει στην παρέα μας (αυτός ξέρει γιατί, εμείς ξέρουμε γιατί, αν θέλετε και σεις να μάθετε, ελάτε στην παρέα μας) και όλοι μαζί μετά από 19χλμ. καταλήγουμε στην Πύλη για ξεκούραση.

Το βράδυ μας βρίσκει όλους μαζί στο cafe του ξενοδοχείου να λέμε και να ξαναλέμε πόσο φανταστική ήταν η μέρα που ακόμα δεν είχε τελειώσει. Όλοι προσπαθούσαμε μέσα από επιφωνήματα θαυμασμού να αποδώσουμε αυτή την ομορφιά που είχε απλωθεί μπροστά στα μάτια μας πριν λίγες ώρες. Αυθόρμητα αποφασίστηκε η επανάληψη αυτού του εκδρομικού κάποια άλλη στιγμή, αφού όλοι μας εισπράξαμε απλόχερα όλα αυτά που μας πρόσφερε η φύση της Πίνδου, μια φύση, που σίγουρα έχει πολλά ακόμα να δώσει και πάρα πολλά να δούμε!

Το σκέλος της τελευταίας μέρας ήταν η περιοχή των Τρικάλων με μικρές διαδρομές στη γύρω περιοχή αφού το πρωί επικεντρωθήκαμε στους βράχους των Μετεώρων.

Αυτοί οι βράχοι που όσες φορές και να τους δεις μόνο σεβασμό και δέος θα σου προσφέρουν. Σεβασμό στη μητέρα φύση που σμίλεψε με νερό και αέρα αυτούς τους βράχους και σεβασμό σε αυτούς τους ανθρώπους που τους κατοίκησαν. Δήλωσαν ερημίτες και καλόγεροι αλλά σίγουρα αυτοί οι άνθρωποι ήταν κάτι παραπάνω. Ήταν άνθρωποι που θα έκαναν τα πάντα για την πίστη τους, μια πίστη, που για να την διαφυλάξουν, την ανέβασαν πάνω εκεί σε αυτές τις μύτες, για να μην μπορεί χέρι ανθρώπινο να τις μολύνει. Όσοι δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν να ανέβουν ψηλά θεωρώντας ότι δεν είναι άξιοι στα μάτια του Θεού σύρθηκαν ταπεινά στις μικρές σπηλιές και εκεί δοκίμασαν την πίστη τους.

Μια πίστη που σίγουρα σήμερα είναι πιο εμπλουτισμένη, με δορυφορικά πιάτα, κινητά τηλέφωνα και χίλιες δυο ανέσεις κάνοντάς μας να χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Σήμερα ο χώρος πίστης και λατρείας μεταμορφώθηκε σε εμπορεύσιμο εκδρομικό, πάμε να ΔΟΥΜΕ και να ΑΓΟΡΑΣΟΥΜΕ, όλα σήμερα έχουν τιμή!

Επισκεφθήκαμε τη Μονή του Αγ. Στεφάνου όπου φυλάσσετε η Κάρα του Αγίου και προσπάθησα να ανάψω ένα κερί για τα παιδιά μου, αποφεύγοντας διακριτικά να συμμετάσχω σε αυτό το πανηγύρι των φωτογραφιών και βίντεο που διαδραματιζόταν μέσα στο μοναστήρι από εκατοντάδες made in China επισκέπτες.

Η βόλτα μας συνεχίστηκε περιφερειακά στους βράχους των Μετεώρων για να καταλήξουμε όλα τα παιδιά μεσημέρι πλέον μετά την Διάβα στο ταβερνάκι του κυρ-Κώστα.

Σούβλες με ψητά επιστρατεύτηκαν να ικανοποιήσουν την όρεξή μας αν και όλοι ήμασταν χορτάτοι. Είχαμε όλοι χορτάσει φύση, τοπία, δέντρα, πράσινο, πέτρα, στροφή, βροχή, ήλιο, επαρχία, σύννεφα, αέρα, χώμα, νερό, βράχια, χιόνι, χαμόγελα, ναι τα άφησα τελευταία γιατί σε όλων μας τα πρόσωπα μόνο χαμόγελο έβλεπες όλες τις ημέρες.

Και σίγουρα τώρα που με διαβάζουν τα φιλαράκια μου, χαμόγελο έχουν στο πρόσωπό τους, να ΄στε καλά παιδιά, πάντα τέτοια, όρθια και ασφαλή χιλιόμετρα σε όλους μας!

Μερικές φωτογραφίες από την φανταστική διαδρομή στην Πίνδο:

http://picasaweb.google.gr/eftimios68/13#slideshow